Ilse: Mijn hersenletsel heb ik inmiddels al weer ruim 13 jaar. Één van de grootste gevolgen voor mij is de altijd aanwezige vermoeidheid. Zelf omschrijf ik het vaak als chronische vermoeidheid. Het lastige daaraan vind ik dat het door veel mensen op iets psychisch wordt gegooid. Iets wat tijdelijk is en door de juiste mindset wel opgelost kan worden.
Inmiddels weet ik dat dat niet zo werkt. Pas onlangs kwam ik er achter dat er een naam is voor vermoeidheid na hersenletsel: neurofatique. Oftewel: hersenmoe. (Lees hier meer over op hersenletsel-uitleg). Sowieso een fijne site met uitleg omtrent hersenletsel!
Altijd moe, geen dag voorbij gaan dat je vól energie je dag doorkomt. Het went. Het is inmiddels onderdeel van mij geworden. En daarmee voor mij ook een valkuil geworden. Want vaak ga ik dwars door die vermoeidheid heen. Zeker sinds ik een gezin heb.
Verschillende levensfases
Veel vriendinnen van mij zitten in dezelfde levensfase. Bijna allemaal hebben we jonge kinderen. En lopen veelal ook tegen dezelfde zaken aan. Die bespreken we ook wel eens met elkaar. Toen onze kids nog baby’s waren grapten we vaak dat we i.p.v. moeder -> MOE-der waren geworden.
Nu met schoolgaande kids gaat het veel over wat er allemaal geregeld moet worden op school, maar ook buiten school. Regelmatig moeten er dingen mee naar school genomen worden. Glazen potjes, elektrische waxinelichtjes, postzegel, plastic tas, wc rollen, etc. etc. En als je kind het niet mee heeft, kan het ook niet meedoen met de betreffende activiteit. Vaak hoor je het ook wel op tijd dat er iets mee moet, maar dan moet je dus wel onthouden wanneer.
En zo gaat dat dus ook met activiteiten op school en buiten school. Zeker met jonge kids ben je als ouder enorm betrokken bij alles aangezien ze het zelf nog niet kunnen.
Moeder = regelaar thuis
Weet je wat ik van bijna al mijn vriendinnen terug hoor? Dat zíj de regelaars zijn thuis, de drijvende kracht achter het gezin. Niet dat hun mannen niks doen, maar het zijn toch vaak de vrouwen die het overzicht bewaren, de managers zijn van het gezin.
Zo ervaar ik het hier thuis ook. Mijn man werkt fulltime, dus automatisch komen er ook veel dingen op mijn bordje. Heel logisch op zich, maar in hoeverre kan ik het aan? Regelmatig kom ik in een vicieuze cirkel van VERMOEIDHEID -> VERMINDERDE BELASTBAARHEID -> OVERPRIKKELING -> VERMOEIDHEID -> etc.
Een burn out ligt hier geregeld op de loer. Dat ik mijzelf voor mijn kinderen makkelijk wegcijfer en mijn niet-lullen-maar-poetsen mentaliteit werken hier natuurlijk ook niet positief aan mee. Dus ja, de extreme vermoeidheid is soms ook een psychisch dingetje. Maar de neurofatique blijft.
Dit is dus ook gelijk de reden waarom ik graag actief deelneem aan deze club voor moeders met hersenletsel. Als moeder komt er al veel op je bordje, laat staan als je hersenletsel hebt. Een gezin verandert in de loop der jaren, daar heb je als moeder met hersenletsel ook in mee te gaan. Hoe ga je daar mee om? Wat zijn de uitdagingen? En wat kunnen wij als moeders met hersenletsel van elkaar leren?
Ik hoop dat wij elkaar op heel veel verschillende vlakken weten te informeren maar ook te inspireren. Met heel veel liefde naar elkaar, (voor)oordelen zijn er al genoeg.
Welkom in deze club van mooie, sterke, unieke vrouwen!
(Enne, die burn out kom ik in een volgende blog nog op terug, want daar valt ook nog genoeg over te vertellen)
