Categorie: Ilse

Ilse, Moeder zijn

Moeders: de managers van een gezin

Ilz

img_9571

Ilse: Mijn hersenletsel heb ik inmiddels al weer ruim 13 jaar. Één van de grootste gevolgen voor mij is de altijd aanwezige vermoeidheid. Zelf omschrijf ik het vaak als chronische vermoeidheid. Het lastige daaraan vind ik dat het door veel mensen op iets psychisch wordt gegooid. Iets wat tijdelijk is en door de juiste mindset wel opgelost kan worden.

Inmiddels weet ik dat dat niet zo werkt. Pas onlangs kwam ik er achter dat er een naam is voor vermoeidheid na hersenletsel: neurofatique. Oftewel: hersenmoe. (Lees hier meer over op hersenletsel-uitleg). Sowieso een fijne site met uitleg omtrent hersenletsel! 

Altijd moe, geen dag voorbij gaan dat je vól energie je dag doorkomt. Het went. Het is inmiddels onderdeel van mij geworden. En daarmee voor mij ook een valkuil geworden. Want vaak ga ik dwars door die vermoeidheid heen. Zeker sinds ik een gezin heb.

Verschillende levensfases

Veel vriendinnen van mij zitten in dezelfde levensfase. Bijna allemaal hebben we jonge kinderen. En lopen veelal ook tegen dezelfde zaken aan. Die bespreken we ook wel eens met elkaar. Toen onze kids nog baby’s waren grapten we vaak dat we i.p.v. moeder -> MOE-der waren geworden.

Nu met schoolgaande kids gaat het veel over wat er allemaal geregeld moet worden op school, maar ook buiten school. Regelmatig moeten er dingen mee naar school genomen worden. Glazen potjes, elektrische waxinelichtjes, postzegel, plastic tas, wc rollen, etc. etc. En als je kind het niet mee heeft, kan het ook niet meedoen met de betreffende activiteit. Vaak hoor je het ook wel op tijd dat er iets mee moet, maar dan moet je dus wel onthouden wanneer.

En zo gaat dat dus ook met activiteiten op school en buiten school. Zeker met jonge kids ben je als ouder enorm betrokken bij alles aangezien ze het zelf nog niet kunnen.

Moeder = regelaar thuis

Weet je wat ik van bijna al mijn vriendinnen terug hoor? Dat zíj de regelaars zijn thuis, de drijvende kracht achter het gezin. Niet dat hun mannen niks doen, maar het zijn toch vaak de vrouwen die het overzicht bewaren, de managers zijn van het gezin.

Zo ervaar ik het hier thuis ook. Mijn man werkt fulltime, dus automatisch komen er ook veel dingen op mijn bordje. Heel logisch op zich, maar in hoeverre kan ik het aan? Regelmatig kom ik in een vicieuze cirkel van VERMOEIDHEID -> VERMINDERDE BELASTBAARHEID -> OVERPRIKKELING -> VERMOEIDHEID -> etc.

Een burn out ligt hier geregeld op de loer. Dat ik mijzelf voor mijn kinderen makkelijk wegcijfer en mijn niet-lullen-maar-poetsen mentaliteit werken hier natuurlijk ook niet positief aan mee. Dus ja, de extreme vermoeidheid is soms ook een psychisch dingetje. Maar de neurofatique blijft.

Dit is dus ook gelijk de reden waarom ik graag actief deelneem aan deze club voor moeders met hersenletsel. Als moeder komt er al veel op je bordje, laat staan als je hersenletsel hebt. Een gezin verandert in de loop der jaren, daar heb je als moeder met hersenletsel ook in mee te gaan. Hoe ga je daar mee om? Wat zijn de uitdagingen? En wat kunnen wij als moeders met hersenletsel van elkaar leren?

Ik hoop dat wij elkaar op heel veel verschillende vlakken weten te informeren maar ook te inspireren. Met heel veel liefde naar elkaar, (voor)oordelen zijn er al genoeg.

Welkom in deze club van mooie, sterke, unieke vrouwen! 

(Enne, die burn out kom ik in een volgende blog nog op terug, want daar valt ook nog genoeg over te vertellen)

Ilse, Recepten

Zeilerskost: Eenpansgerecht waar je van blijft eten!

Ilz
Recept zeilerskost

Op de krielaardappeltjes na, zorg ik dat ik de ingrediënten voor dit gerecht altijd wel in huis heb. Als ik mijn man app om krielaardappeltjes mee te nemen als hij uit werk komt, weet hij al wat we eten die avond 😀

Dit is inmiddels een recept die ik op een vermoeide dag zó op tafel heb: alleen de ui en rookworst moeten gesneden worden, voor de rest is het een kwestie van stap voor stap toevoegen. 

Hoeveelheid is voldoende voor 3 volwassenen of 2 volwassenen en 2 kinderen, maar je kunt eenvoudig zelf de hoeveelheden vermeerderen.

Wat heb je nodig? (2 volwassen en 2 kinderen)

  • 500 gram sperziebonen (diepvries of pot)
  • zak krielaardappeltjes (+/- 450 gram.)
  • 1 grote ui
  • 1 rookworst
  • 1 groentebouillonblokje
  • 1 tl. paprikapoeder
  • 1 laurierblaadje (optioneel)

De bereiding

  1. Ui snijden (niet te fijn, niet te grof)
  2. Rookworst in plakjes snijden
  3. Bij het gebruik van sperciebonen uit pot: uit laten lekken 
  4. Bouillon maken (+/- 0,3 l)
  5. Ui glazig bakken
  6. Rookworst en krieltjes even meebakken
  7. Bouillon, paprikapoeder en laurierblaadje toevoegen
  8. Aan de kook brengen, vuur laag zetten en +/- 15 min. met de deksel op de pan laten koken
  9. Sperziebonen toevoegen en goed doorwarmen
  10. Wanneer de aardappels gaar zijn, is het gerecht klaar.

Eet smakelijk! 

Ilse, Tips over leven met hersenletsel, Tips voor koken

Koken met hersenletsel én een gezin: Ilse’s tips!

Ilz

Koken is sinds ik op mijzelf woon één van mijn hobby’s. Heerlijk om met basisingrediënten lekkere gerechten te maken. Hoe fijn was het dat tijdens ergotherapie na mijn infarct bleek, dat ik het koken gelukkig niet verleerd was.

Nu is er wel het e.e.a. veranderd sinds ik kinderen heb. Mijn kids geven me een doel om mijn bed elke ochtend uit te komen. Ze geven me structuur gedurende de dag en week en vooral geven ze me ook heel veel liefde. Maar…. ze nemen ook een groot stuk van mijn energie. Elke middag slaap ik een uurtje zodat ik voldoende energie heb, als ze uit school zijn. Maar zo rond 17.00 uur heb ik altijd wel een dip, meestal wel klaar met alle prikkels.

En dan moet er dus nog gekookt worden….

Meestal is dat echt geen sterrenmaaltijd. Meer: als-iedereen-maar-te-eten-heeft, zoals Susan het laatst mooi verwoordde.

Op deze site zullen we makkelijke maaltijden gaan delen. Recepten die je relatief makkelijk klaarmaakt of met slimme tips met zo min mogelijk moeite op tafel zet. Juist voor de momenten dat je even makkelijk iets in elkaar wil flansen. En dat is sinds mijn hersenletsel best vaak. En als ik zo om mij heen hoor geldt dat voor meer van jullie 😉

Zelf kook ik graag veel met verse ingrediënten en zonder pakjes en zakjes. Je zal dat ongetwijfeld terug zien in mijn recepten. Maar op een dag met weinig energie kies ik echt wel eens voor de makkelijke weg.

Mijn algemene kooktips om het jezelf makkelijk te maken in de keuken:

  1. Om rustig te kunnen koken heb ik een voor ons erg fijne oplossing gevonden: 17.00 uur is schermtijd. Toen ze klein waren was dat de televisie, nu vaak de tablet of spelcomputer. Na al het spelen de hele dag (dat kunnen ze heel goed gelukkig!) voor hen ook even een rustmomentje. En kan ik mij in alle rust richten op het koken.

2. Soms snij ik ‘s ochtends al het een en ander, of zet alles al geschild klaar. Of pas ik één van de andere tips toe die Jeanette al eerder deelde.

3. Wat ik je verder kan aanraden zijn goede, scherpe messen en andere goede keukenspullen. Heb je een lichamelijke beperking dan is de website Weerhandig, wellicht een uitkomst. Zij hebben allerlei praktische oplossingen voor o.a. keukenspullen met bijvoorbeeld een halfzijdige verlamming.

4. Ook in kookwinkels hebben ze vaak fijne spullen. Zo heb ik zelf een dunschiller met een breed handvat gevonden, erg fijn.

5. Ook koekenpannen of braadpannen die in de oven kunnen zijn een aanrader. Ik maak vaak gerechten op het fornuis en laat ze dan doorgaren in de oven op relatief lage temperatuur. Zeker bij pastasauzen, stoofschotels, frittata’s e.d. erg handig. Zo heb ik er geen omkijken naar en brandt het niet aan. Je creëert een soort slowcooker zonder een slowcooker aan te hoeven schaffen.

6. O ja, en een kookwekker. Of een timer op je telefoon of tablet. Zeker als je snel dingen vergeet ideaal! Op mijn tablet kan ik een label hangen aan mijn timer. Als ik iets op het fornuis heb staan wat ik niet moet vergeten dan zet ik mijn timer en vul ik bij het label hetgeen ik niet moet vergeten in. Moet je alleen niet vergeten de timer te zetten 😉

Ik wens je veel smakelijke maaltijden toe!

Ilse, Zwanger zijn/worden

Hersenletsel en kinderwens. En dan?

Ilz

Door Ilse

image

Je bent vrouw, hebt een partner en je eierstokken rammelen. Maar, je hebt hersenletsel! “Oei, kan ik een kind wel aan met mijn hersenletsel?!” Het is de vraag die ik veel hoor. En zelf ook mee geworsteld heb.

Vermoeidheid, overprikkeling, lichamelijke beperking, medicijngebruik… het zijn zaken die bij veel aanstaande moeders met hersenletsel zullen spelen.

“Hoe verzorg ik mijn kind met mijn halfzijdige verlamming?”;

“Mag ik mijn medicijnen tijdens een zwangerschap wel gebruiken?”;

“Kan ik überhaupt een zwangerschap aan?”;

“Kan ik de dagelijkse verzorging van een kind aan als ik snel moe of overprikkeld ben?”.

Oftewel: “HELP!”

Belangrijkste voor nu:

Adem in…….. adem uit……..

En neem van mij aan: Voor elke hobbel is een oplossing.

Het krijgen van een kind is en blijft een spannend iets. Je leven zal op zijn kop worden gezet. En juist met een beperking denk je vantevoren na over de gevolgen hiervan.

Om in de wirwar van vragen een beetje overzicht te scheppen, een stappenplan.

  1. Praat met je partner

Zo ver je dat nog niet gedaan hebt: praat met je partner. En dan echt de diepte in. Hoe kijkt je partner aan tegen het krijgen van een kind? Welke hobbels ziet hij/zij? Ziet hij/zij onoverkomelijke problemen? Spreek dingen open en eerlijk uit naar elkaar en trek samen de conclusie.

  1. Maak een afspraak met een gynaecoloog

Ok, je partner en jij zitten op één lijn. Nu is de vraag hoe je een zwangerschap fysiek trekt. Hoe het zit met evt. medicijnen? En hoe zal de bevalling gaan met je beperkingen? Al deze vragen kan je voorleggen aan een gynaecoloog. Soms zullen er 2 afspraken nodig zijn, omdat er wellicht specifieke vragen overlegd zullen worden met een neuroloog, cardioloog of ergotherapeut. Zeker als je medicijnen gebruikt, zal er goed gekeken moeten worden of je deze ook mag gebruiken tijdens je zwangerschap.

Belangrijk is ook aan deze afspraak dat je helderheid krijgt of je bij een zwangerschap in het ziekenhuis onder controle komt te lopen (medische zwangerschap) of dat je gewoon onder controle van een reguliere verloskundige komt. Of een tussenoplossing: bij een medisch verloskundige in het ziekenhuis. Soms zal je geen keuze hebben, soms heb je hier zelf ook zeggenschap in. Iets om dus over na te denken: waar voel jij je prettig bij?

Tip is om een afspraak te maken bij een gynaecoloog in een ziekenhuis waar je eventueel ook zou willen bevallen!  Ga voor jezelf na bij welk ziekenhuis jij je prettig voelt. Bij een zwangerschap is het dan handig dat de gynaecoloog al helemaal op de hoogte is van je voorgeschiedenis.

  1. Maak er wat leuks van!

Groen licht? Zijn jullie er helemaal klaar voor? Baby making time! Maak er wat leuks van. Het is een spannende tijd. Ontspan, zie hoe het loopt en onthou: mocht je zwanger blijken te zijn, dan heb je nog 8 maanden om je voor te bereiden op de komst van de kleine. Richt je nu dus vooral op jullie tijd samen, de rest komt allemaal wel.

Good luck! 

Ilse

Even voorstellen: Ilse

Kesty

image

Ilse is een van de vaste bloggers van de Club van moeders met hersenletsel. Zij stelt zich graag even aan jullie voor:

Ik ben Ilse. Op mijn 25e werd ik getroffen door een herseninfarct. Ik was net een jaar afgestudeerd, fulltime werkzaam als bouwkundig constructeur, had net 10 maanden een relatie met mijn toekomstig man, had voor het eerst mijn eigen huis. De wereld lag aan mijn voeten!

Tot die bewuste dag in 2005.

Het infarct zette mijn wereld op zijn kop. Fysiek ging het al snel beter, voor de onzichtbare gevolgen was weinig oog. 3 jaar lang stond ik op standje “niet-lullen-maar-poetsen”. Ik deed alles om weer de oude Ilse te worden. Na 3 jaar ben ik volledig ingestort. Een nieuw revalidatietraject heeft er voor gezorgd dat ik heb leren omgaan met mijn onzichtbare beperkingen. En dat ik Ilse 2.0 heb kunnen omarmen.

Inmiddels werk ik ongeveer 12 uur per week in een winkel. Ben ik moeder van een zoon (2011) en een dochter (2014). Én ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven.

Ik heb mijn leven weer aardig op de rit. Maar de worsteling met mijn vermoeidheid, overprikkeling en verminderde belastbaarheid blijft nog regelmatig de kop opsteken. “Het is zoals het is” is mijn levensmotto geworden. Op deze blog deel ik graag mijn ervaringen over leven met hersenletsel.