In een reeks blogs, vertel ik hoe ik NAH heb opgelopen. Hoe mijn herstel is geweest, mijn zoektocht naar een balans en wennen aan mijn nieuwe ik en nieuwe leven. Veel leesplezier!
4 op 5 Januari 2015 heb ik een herseninfarct gehad, oftewel een dissectie aan mijn
Linker halsslagader.
Niet wetende dat ik hier mee dealde, dacht ik dat ik een vreselijke migraine aanval had. Medicatie ingenomen, maar dat werkte niet, het zakte wel af, maar meer deed het niet.
Die dag, 4 januari zijn we met zijn 4-en naar de Ikea gegaan( wij hadden nova toen nog niet, dat komt later). Ik wilde eruit en dacht dat de hoofdpijn ( migraine wel over zou gaan). Dat was dus niet het geval, het werd alleen maar erger. Eenmaal in de auto naar huis, had ik het niet meer, wel nog even langs de MAC voor de kinderen en toen naar huis. Denk dat we rond 18.00 weer thuis waren, meteen door naar mijn bed, Rolf heeft de jongens op bed gelegd. Ik probeerde steeds te slapen, maar mijn ogen wilde niet dicht, viel wel af en toe weg, maar meer ook niet.
Eenmaal nacht, het was dénk ik half 2, ik moet plassen. Maar viel bijna uit bed, beetje lacherig met mijn hoofdpijn, dacht ach zal wel mee vallen. Ik leun tegen de muur, want mijn rechterarm en rechterbeen deden het niet meer. Ik riep Rolf, help me even en bel please mijn ouders, want dit trek ik niet meer. Hij belde mijn ouders en binnen no time stond mijn vader boven aan de trap, ik moest nog steeds plassen. Dat gedaan, gebeld met de HAP, gelukkig mocht ik komen.
Eenmaal daar, in een rolstoel gezet en naar binnen. De arts vroeg van alles, maar heel veel ging al langs me heen. Uiteindelijk op de SEH, wilde ze eerst niet, maar met aandringen van mijn vader mochten we toch door( hij is verpleegkundige).
We rijden met de rolstoel door naar de SEH en we blijven met de rolstoel hangen aan de stoep (er was een obstakel die ze later na een klacht van mijn vader hebben hersteld) ik lanceerde namelijk bijna uit mijn rolstoel haha JAAA IK WAS TOEN NOG BIJ en moest heel hard lachen. Zag trouwens overal de lol wel van in, ik ben geen moment bang geweest dat het iets ergs zou zijn!
Eenmaal in het ziekenhuis, toen ging ik wel heel hard achteruit. Ik begon gek te praten en mijn zicht verdween. Ik werd opgenomen, maar daarvoor vond de neuroloog die dienst had niet dat hij zich moest haasten. Want ja, ik was nog maar 29 en het zou gewoon een migraine aanval zijn.
Om half 11 ’s ochtends kreeg ik een MRI scan. Die heeft de neuroloog toch even laten schrikken! Want ja, hij had toch iets eerder moeten reageren dan hij deed.
5 dagen ziekenhuis…toen weer naar huis…. dat komt in mijn volgende blog.
